مشاوره تحصیلی- علی قربانپور

بسياري از ما معتاديم؛ معتاد به يک شيء مستطيلي که هر صبح وقتي از خواب بيدار مي‌شويم، اول سراغ آن مي‌رويم تا ببينيم که چه پيغام‌هاي جديدي داريم، و به همين راحتي از اولين لحظه بيداري گرفتارش مي‌شويم و شب‌ها آخرين کاري که انجام مي‌دهيم، دل کندن از آن است. به قدري به آن وابسته‌ايم که تصور زندگي بدون وجودش، به نظرمان غيرممکن مي‌رسد. اين مشکل زماني بيشتر به چشم مي‌آيد که درگير کاري مهم و زمان بر مثل آمادگي براي آزمون سراسري باشيم. سال‌هاي پيش از اپيدمي بيماري کرونا، از داوطلبان مي‌خواستيم که گوشي‌هاي همراه خود (همان شيء مستطيلي) را به طور کامل کنار بگذارند و حتي آن را به يکي از والدين يا مسؤولان مدرسه بسپارند تا امکان دسترسي به گوشي خود را نداشته باشند؛ اما بعد از شيوع بيماري کرونا و مجازي شدن کلاس‌ها، بسياري از دانش‌آموزان براي حضور در کلاس‌هاي مجازي، به تلفن‌هاي همراه خود وابسته شدند و نمي‌توانند به طور کامل آن را کنار بگذارند؛ با اين وجود، لازم است که داوطلبان محدوديت‌هايي براي خود قايل شوند و استفاده از تلفن همراه را مساوي با حضور مدام در شبکه‌هاي مجازي ندانند.اما چگونه مي‌توان استفاده از تلفن همراه را محدود کرد و مدام در حال بررسي کردن شبکه‌هاي مجازي نبود؛ کاري که وقت و ذهن انسان را کاملاً درگير خود مي‌کند.پيش از انجام هر کار، لازم است که براي يک يا دو روز، فقط به رابطه‌اي که با گوشي‌تان داريد، توجه کنيد، تا به وضوح درک کنيد که گوشي چه احساسي در شما ايجاد مي‌کند. قبل از استفاده از آن، چه احساسي داريد؟ بعد از استفاده چطور؟ چه کار مي‌کنيد؟ کجا هستيد؟ آيا بيشتر از اپليکيشن‌هاي خاصي استفاده مي‌کنيد؟ چند دقيقه يا چند ساعت، سرتان در گوشي است؟ و بالاخره از خودتان بپرسيد که: آيا واق, ...ادامه مطلب